En hoeveel vrienden heb jij?

Wordt U er niet nerveus van? Ik wel!

Er gaat geen dag voorbij of ik word verondersteld me aan te melden op Facebook, Linkedin en andere sociale netwerken omdat iemand vindt dat ik dat beter zou doen. Waarom die persoon dat vindt staat er niet bij, alsof het een absolute normaliteit is dat iemand zit te wachten op nog maar eens een ‘vriend’ die me aan zijn lijst wil toevoegen. Omgekeerde wereld, toch? Ik dacht dat ik vrij kon beslissen met wie ik bevriend kan zijn, op welke manier, aan welke frequentie, en binnen welke context. En dat ik daarover geen uitleg verschuldigd zou moeten zijn, tenzij ik dat zelf aan mijn ‘vriend’ wil meedelen.

En omdat ik deze e-mails negeer, komt een week later steevast een herinnering en die wordt dan nog een paar maal herhaald.

Het staat alle mensen vrij te doen wat ze willen. Zich te wenden in sociale netwerken en business groepjes, er zal wel een reden zijn waarom de systemen zo succesvol zijn, er zal wel nood zijn aan deze vorm van sociale interactie. Maar er is ook nood aan amateurvoetbal, of collectief joggen, fietsen in de regen allen op één rij, daarom moet ik er nog niet elke dag aan herinnerd worden dat ik die nood niet heb. Een bepaald isolement heeft ook wat, hoe expressief men als individu ook mag zijn, ik verplicht ook niemand deze blog te lezen.

“Is dit niet de heer of mevrouw xxxx die u zoekt? Probeer dan hier!” En zodra ik op “hier” druk moet ik me eerst aanmelden.

Nu, lekker niet. Ik ben een overtuigd weigeraar. Wie me wilt bereiken kan me bereiken. Wie me wilt lezen kan me lezen, wie niets met mij te maken wilt hebben laat ik toch ook met rust? Ik dacht dat vriendschap weinig van doen had met aantallen. Ben ik een meer sympathiek of een interessanter persoon omdat ik officieel, door iedereen controleerbaar honderdvijfentwintig vrienden heb? Voegt de wetenschap dat iemand zichzelf uitroept tot mijn vriend iets toe aan wie die persoon is?

Lieve vrienden, ik laat wel iets van me horen, direct dus zonder omwegen, als ik iets te zeggen of te vragen heb. En dat verwacht ik van jullie ook. Maar dan even direct, en zonder de omwegen waar iedereen blijkbaar niet meer omheen kan.