Seksueel misbruik in de kerk
Het transcript van de Danneels Tapes werd sinds de publicatie van bovenstaand artikel in Humo tot op 15 augustus 2014, door 1325 lezers aangeklikt.
Tagarchief: Danneels
Humo en de Danneels Tapes: Christine Mussche legt uit hoe het met ons allen gaat.
Reacties uitgeschakeld voor Humo en de Danneels Tapes: Christine Mussche legt uit hoe het met ons allen gaat.
Opgeslagen onder Interviews
De Troy treedt terug: de aankondiging van een voorspelde moord
Apache Newslab – Opinie, 21/3/2012
Eigenlijk weten we met zijn allen alles. Er zijn geen geheimen meer, noch verdoken agenda’s, noch manipulaties, noch juridische spelletjes. Feiten zijn feiten. ‘Operatie Kelk’, aanvankelijk bedoeld om te proberen te achterhalen of en hoe geestelijke oversten van dit land met gevallen van seksueel misbruik binnen de kerk zijn omgegaan, heeft zelfs op Wikipedia haar eigen lemma.
Daarin wordt geprobeerd uit te leggen hoe alles verlopen is en waarom. De feiten zijn gekend en tot vervelens toe herhaald, in dezelfde media, door dezelfde journalisten, met dezelfde achtergrondinformatie en zelfs dezelfde woorden.
Operatie Kelk is een machtsstrijd zoals die alleen tussen kerk en justitie kan worden uitgevochten. Een onvergelijkbaar voorbeeld van hoe clerus met vrouwe Justitia omgaat, en omgekeerd natuurlijk ook. Charme is wederzijds. De kerk, in dit dossier kardinaal Danneels en zijn advocaat Keuleneer. En justitie, volledig gemediatiseerd in onderzoeksrechter De Troy en zijn spectaculaire optreden.
Loge en kruis
Het zou om waarheid moeten gaan. Maar zoals we ondertussen weten is waarheid voor de ene niet noodzakelijk waarheid voor de andere. Dus waar gaat het nu uiteindelijk echt over? Is het zoals het populistisch nogal uitdrukkelijk wordt naar voor gebracht de strijd tussen de loge en het kruis? Of is het eerder een gevecht tussen advocaat en onderzoeksrechter. Of zou het een spelletje kunnen zijn tussen Kardinaal Danneels en Klein Pierke, waarbij Klein Pierke spijtig genoeg duizenden mensen zijn, zoals u en ik, waarvan echter een deel heeft meegemaakt wat u nooit zou meegemaakt willen hebben? Het zou om waarheid moeten gaan. En geloof me, niemand die voorzichtiger met waarheid omgaat dan ik.
Onderzoeksrechter De Troy was ernaar op zoek. Naar de kiem in het kluwen dat de katholieke verantwoordelijken van ons land verborgen wensten te houden. Iets wat vandaag al lang niet meer te verbergen is. Het rapport Adriaenssens in België, het rapport Deetman in Nederland, de rapporten in Ierland over het bisdom Dublin, Ferns, Tuam, Cloyne, Raphoe, Limerick, de onderzoeksdaden in Polen, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland, om nog maar te zwijgen over de rapporten en rechtszaken in de VS en Australië, de veroordelingen in Canada en Nieuw-Zeeland.
De Troy was in België op zoek naar iets wat ondertussen wereldwijd bekend is: de katholieke kerk heeft zich mondiaal schuldig gemaakt aan:
- het verzwijgen van seksueel misbruik binnen haar instellingen
- het binnenskamers houden van wat over de daders was geweten
- het niet aangeven van seksuele delicten en ander onverantwoord machtsmisbruik aan het gerecht
- het verplaatsen van daders naar nieuwe biotopen waar ze rustig konden doorgaan met hun perverse handelingen
- het systematisch ontkennen dat er een fundamenteel probleem bestond dat indruiste tegen de mensenrechten
- het bewust en gewild beschermen en verdedigen van het imago van het eigen instituut en de geestelijken die door het instituut werden aangesteld
Collaboratie
De Troy was in België op zoek naar de nieuwe vorm van verwerpelijke collaboratie. Kerkjurist Rik Torfs schreef in zijn boek ‘Wie gaat er dan de wereld redden?’:
Het merkwaardige, en misschien ook wel verschrikkelijke, van collaboratie is dat je niets hoeft te doen om vreselijk in de fout te gaan. Gewoon meedoen, uitvoeren, gehoorzaam zijn tot in het kleinste detail, is voldoende. De collaborateur (…) glijdt geruisloos de criminaliteit binnen door niets te doen. (…) Wie niet wil collaboreren, en tegelijk de moed mist om zich te verzetten, kan natuurlijk naar vluchtwegen op zoek gaan. Maar dat is nu juist het probleem: vluchten, het opzoeken van de luwte, het kiezen voor strikte neutraliteit, het bewust niet willen weten, is een houding die mogelijk door de beugel kan in een democratische samenleving in vredestijd, maar niet op momenten van wreedheid en schending van alles wat menselijk is. (…) Vanaf wanneer wordt het niet weten schuldig, wordt het collaboratie?
Niet elk doel heiligt alle middelen, dat beseffen we met zijn allen ondertussen ook. De kerk echter gebruikte alle middelen om ervoor te zorgen dat het blazoen van haar instellingen en vertegenwoordigers niet zou worden besmeurd. Verzwijgen, verstoppen, verplaatsen, ontkennen, relativeren en vooral niet toegeven. Ze ging zelfs zo ver om, in het midden van het losbreken van de schande, diegenen aan te vallen die de schande aan het licht wilden brengen. De collaborateur in de aanval.
Danneels
Dat niet elk doel elk middel heiligt weten we inmiddels al sinds onderzoeksrechter De Troy in vraag werd gesteld: was de inzet van zijn inbeslagnames in verhouding tot zijn doel? Daarom draait deze hele juridische hetze rond Operatie Kelk. Over niets meer noch minder.
Maar het doel van zijn operatie was niets meer noch minder dan waarheid. Zijn doel was om het verzwijgen, verstoppen, verplaatsen, ontkennen, relativeren en vooral niet toegeven bloot te leggen. Of de acties die hij ondernomen heeft om zijn doel te bereiken in verhouding stonden tot dit doel kan niet langer ter discussie staan. Want er is nog altijd een verschil tussen methode en doel. Zelfs als De Troy een foute methode zou gevolgd hebben om zijn doel te bereiken, is er iemand in onze samenleving die niet de waarheid zou willen kennen die hij geprobeerd heeft bloot te leggen? Is er iemand, behalve Kardinaal Danneels en zijn advocaat, die vandaag open en bloot durft te beweren dat de kerkelijke overheden in België niets verborgen hebben, niets ontkend of verstopt hebben? Is er iemand die durft te beweren dat onderzoeksrechter De Troy geen redenen genoeg had om na te gaan hoe de kerk precies is omgegaan met de ontelbare slachtoffers waarvan ook hij de verhalen heeft gelezen? Is er iemand die in dit specifiek geval methode laat primeren op waarheid?
Mea culpa
Als het dan uiteindelijk zuiver over de ‘methode’ gaat, dan kunnen we allemaal van mening verschillen. Ik had ook liever gehad dat mijn aangifte die bij de Commissie Adriaenssens in vertrouwen werd afgeleverd, niet in beslag zou genomen worden waardoor de Commissie niet anders kon dan ophouden te bestaan.
Maar ik ben groot genoeg om ook toe te geven dat het werk van De Troy en zijn team de enige basis was om waarheid omtrent het schuldig verzuim van de kerkelijke oversten aan te tonen. Waardoor de slachtoffers eindelijk het ‘mea culpa’ zouden krijgen waarop ze recht hebben.
Justitie zou over mensen moeten gaan, niet over lettertjes of methode. Maar vandaag gaat justitie over methode, niet over waarheid. En ik gebruikte bewust nergens “de waarheid”, maar “waarheid”. Dat heb ik nog altijd aan de Jezuïeten te danken.
Reacties uitgeschakeld voor De Troy treedt terug: de aankondiging van een voorspelde moord
Opgeslagen onder Apache Medialab
Operatie Kelk, de pitbull en de poedel
Apache Newslab – Opinie – 17 januari 2012
Wie victorie heeft gekraaid nadat Fernand Keuleneer, de advocaat van de Belgische bisschoppen in opdracht van de geestelijke overheid van dit land er alles aan deed om de in beslag genomen dossiers van Operatie Kelk nietig te laten verklaren, moet vandaag een toontje lager zingen. Operatie Kelk is ‘alive and kicking’, en daar hebben de Belgische bisschoppen zelf voor gezorgd.
Het nieuws sloeg gisteren in als een bom: onderzoeksrechter De Troy coördineert huiszoekingen in het bisdom Antwerpen, Mechelen en Hasselt. Hoofddoel dit keer: het verzamelen van informatie in dossiers van daders.
Zwaartekracht
In Nederland zorgde de Commissie Deetman ervoor dat een leger archivarissen de krochten van de bisdommen binnentrok om informatie te verzamelen uit de dossiers die door de Nederlandse bisschoppen werden bijgehouden over seksueel misbruik. Ondertussen lekte uit dat ook daar niet alles van een leien dakje is gelopen (en wordt zelfs in kaart gebracht welke bisdommen welke informatie hebben vernietigd of achtergehouden), maar de kritiek op de Commissie wordt onderdrukt door de zwaartekracht van haar rapport, dat in ons buurland zorgt voor een ongeziene golf aan naweeën.
Dat in België nooit een commissie heeft bestaan die met dezelfde systematiek te werk is gegaan – noch de commissie Adriaenssens omdat het niet in haar opdracht lag, noch de parlementaire commissie omdat die geen onderzoeksbevoegdheid had – werd eerder al uitvoerig beschreven. Het ligt mee aan de basis van het feit dat het gerecht dan maar zelf op zoek is gegaan naar feiten. Wie er de hele geschiedenis van Operatie Kelk op naleest, stelt vast dat de juridische strijd er een is tussen het gerecht en één advocaat. De advocaat van eigenlijk één bisschop die zich blijkbaar niet bij de feiten neerlegt.
Advocaten en hun bisschoppen
Het lijkt wel de ‘oude bisschoppen’ en hun pitbull advocaat, tegen de ‘nieuwe bisschoppen’ en hun poedeladvocaat: Fernand Keuleer versus Paul Quirynen. Wie iets van lichaamstaal en advocatentaal begrijpt, heeft al lang gezien dat beide advocaten een andere aanpak hebben, zelfs over een andere aaibaarheidsfactor beschikken, maar tot op vandaag nog niet bewezen hebben dat ze een ander doel nastreven dan de bescherming van hun broodheren. Of die nu Danneels heten of Harpigny.
Hoewel. Hebben de bisschoppen Bonny en Harpigny onlangs niet uitvoerig uitgelegd dat ze de slachtoffers op de eerste plaats wilden stellen? We hebben toch gehoord dat ze zich willen inzetten voor slachtoffers van seksueel misbruik voor wie de feiten verjaard zijn? Als we Tertio mogen geloven hebben ze zelfs een blanco cheque getekend. Veranderde de taal van de ‘nieuwe’ bisschoppen niet zodat slachtoffers er zich zouden in herkennen? Hebben ze geen nieuwe richtlijnen uitgevaardigd waaruit moet blijken hoe ernstig ze het nemen met de opkuis binnen hun kerk?
Operatie Kelk
Het doel van Operatie Kelk is altijd geweest proberen te onderzoeken in welke mate gezagsdragers binnen de Belgische Katholieke Kerk op de hoogte waren van seksueel misbruik in hun bisdom of congregatie, en niet de nodige stappen hebben gezet om de daders aan te klagen, de slachtoffers te beschermen en het misbruik te stoppen. Het doel in dit geval, heiligt alle middelen: het bewijs leveren van ‘schuldig verzuim’.
Feit is echter, dat intussen al lang bewezen is dat de kerkelijke oversten, op welk niveau dan ook, niet de nodige inspanningen deden om ervoor te zorgen dat daders zouden worden gestraft. Laat staan dat ze zich niet langer aan kinderen zouden vergrijpen. Het rapport Deetman in Nederland is duidelijk:
Zeggen dat de kerkelijke oversten niet op de hoogte zouden zijn geweest van het seksueel misbruik, is de grootste ontkenning en kan op basis van ons onderzoek, met stelligheid worden tegengesproken.
Nederland is op dit vlak in niets anders dan België. Of toch: in Nederland heeft de Commissie Deetman dit aan de hand van archieven kunnen bewijzen. In België moeten we dat nog proberen juridisch te bewijzen. Zonder hulp van de bisschoppen en hun pitbulls, zonder commissie met onderzoeksopdracht. We hebben enkel Operatie Kelk en onderzoeksrechter De Troy. Wie zich verzet tegen de activiteiten van een onderzoeksrechter die op zoek gaat naar wat de kerk in Nederland zelf heeft afgeleverd, levert indirect het bewijs dat in België nog heel veel verborgen is en verborgen moet blijven.
200 verklaringen
De pitbull en de poedel moeten echter begrijpen dat slachtoffers ondertussen beter georganiseerd zijn. Dat ze ervoor gezorgd hebben dat het gerecht verbanden kan leggen, namen kan distilleren, schema’s kan ontwarren en vooral: systemen kan ontrafelen, die de ‘oude’ bisschoppen gebruikten om hun eigen macht te beschermen.
Elke dag worden daarvoor nieuwe bewijzen geleverd, nieuwe documenten aangedragen en nieuwe verklaringen afgelegd. “Na analyse van zo’n 200 verklaringen van slachtoffers en 87 burgerlijkepartijstellingen, hebben we het dossier van verschillende verdachte geestelijken nu opgevraagd”, zei Lieve Pellens, woordvoerster van het federaal parket gisteren.
De dialectische weg van de Nederlandse commissie Deetman werd ons in België niet gegund. De ‘oude bisschop’ en zijn pitbull zijn daarvoor verantwoordelijk. Zullen de ‘nieuwe’ bisschoppen’ en hun strijdvaardige poedel daar anders mee opgaan? Het is het woord van de bisschoppen die zich hebben aangesloten bij de Arbitragecommissie tegen het woord van de bisschoppen die zich alsnog roeren als een duivel in een wijwatervat om er toch maar voor te zorgen dat ze hun fouten niet moeten toegeven. Tussen beiden in zitten nogal wat slachtoffers gekneld.
Reacties uitgeschakeld voor Operatie Kelk, de pitbull en de poedel
Opgeslagen onder Apache Medialab
Roel Verschueren 