Morgen is van mij

Morgen is van mij. Een antwoord op seksueel misbruik in de kerk. 

Voorwoord

Wie op zoek is naar sensatie, heeft het verkeerde boek in de hand. Wie geïnteresseerd is in feiten, chronologie, samenhang en verbanden, komt hier ruimschoots aan zijn trekken. Het probleem van seksueel misbruik binnen de kerk is waarschijnlijk zo oud als de kerk zelf. Geen enkele generatie priesters noch slachtoffers staat boven een andere, geen enkele samenlevingsvorm is in deze materie uniek. Zodra een machtsverhouding ontstaat blijkt het binnen om het even welke maatschappelijke organisatie onmogelijk aan misbruik te ontsnappen. Dat was vroeger al zo, dat is vandaag niet anders. Macht creëert de voedingsbodem voor mistoestanden die in elke laag van de samenleving, in elke sociaaleconomische activiteit, in elk samenlevingsverband aan de basis ligt van wanverhoudingen die uiteindelijk leiden tot een dader en een slachtoffer.

 Geloven, zo lees ik overal, is het mooiste wat er is. Als ignost heb ik daar geen probleem mee. Ik ben gelukkig als andere mensen gevonden hebben wat hen gelukkig maakt. Dat dit geluk niet noodzakelijk uit eenzelfde bron voorspruit als de mijne, is in deze voor velen existentiële materie irrelevant. Geluk vindt men in zichzelf, als de hulp van God daarbij nodig is, dan zij het zo. Het doel heiligt in deze wel degelijk de middelen. God als middel is een aanvaardbare piste, ook als het niet de mijne is.

 Over de kerk is alles geschreven, of misschien ook nog niets. “De kerk” is nog iets anders dan “het geloof”. Ze is een supranationale organisatie, een alomtegenwoordig instituut, een door mensen opgerichte instelling die zichzelf heeft uitgeroepen tot ‘structuurgever’ van haar leden. Een structuur, zo beweert de kerk, gebaseerd op het woord van God. Ik bestudeer sinds lang de kerk, eerder als fenomeen, precies omdat haar hele organisatie gebaseerd is op macht. Op dominantie, dogma’s en controle, en dat zijn precies de dingen die me aan haar storen. Wie daar geen probleem mee heeft kan rustig lid blijven, ik raad andere mensen niet aan wat ze moeten doen. Zomin als ik van andere mensen kan accepteren dat ze bepalen wat ik zou moeten doen. Maar diegenen die aanvaarden dat een organisatie zoals de kerk wel degelijk bepaalt wat haar leden moeten doen, hoe ze zich moeten gedragen, hoe belangrijk godsvrucht, geboden, vroomheid en kuisheid, gezinsplanning en christelijke opvoeding zijn, binnen welke context ze best hun leven organiseren en het liefst in respect voor alle regels die de organisatie hen oplegt, moeten ook begrijpen dat er mensen zijn die vanaf de zijlijn toekijken en zich afvragen wat daaraan dan wel zo stichtend kan zijn. Vooral als de leiders van diezelfde organisatie zich niet aan hun eigen regels houden. Ook vragen hebben hun recht, namelijk, gesteld te worden. En dat is precies waar dit boek over gaat.

• Nawoord door Peter Adriaenssens

• Recensies

Uitgeverij Lannoo – ISBN 9789020995046 – Verschenen: 16/9/2010 • 150 x 220 mm • 216 pagina’s • Gebonden

en in de iBook-store van iTunes