De Morgen – Opinie – 21/6/2012
Waar Walter Capiau vandaag aan de kust leeft, is bekend. Wandelingen langs het strand, goede herinneringen aan zijn uitzendingen en hoe graag de mensen hem vroeger hadden, ongelooflijk hoe vrolijk hij door het leven gaat.
Of ging. Want zijn leven is niet langer het leven dat hij decennialang in schijn heeft kunnen genieten. Late bekentenissen wegen altijd zwaarder, brengen plots herinneringen naar boven over hoe daders van seksueel misbruik meesters waren in het verstoppen, onderdrukken, negeren en vooral minimaliseren achter concepten zoals ‘tijdsgeesten’ die anders lagen.
Het is opvallend dat nergens melding wordt gemaakt van waar de ‘godsdienstleraar’ Capiau heeft lesgegeven, noch bij welke scoutsgroep hij actief was toen het misbruik plaatsvond. Nogal wat Oost-Vlamingen weten wel beter.
Niet de Katholieke Universiteit Leuven. In 2008 verscheen het dossier: ‘Bekende godsdienstwetenschappers’ waarin bekende Vlamingen uit hun nest werden bewierookt:
“Walter Capiau en Willem Vermandere hebben het katholieke Vlaanderen van de jaren ’50 nog van binnenuit gekend. Beiden startten een priesteropleiding, om enkele jaren later te ontdekken dat hun toekomst elders lag. Beiden volgden ze een opleiding aan de Reep in Gent, werden godsdienstleraar en trokken ontgoocheld de schoolpoort achter zich dicht. Walter Capiau vond zijn weg als entertainer en beleefde intens persoonlijk de veranderingen die Vlaanderen de laatste halve eeuw heeft doorgemaakt (…) In de stroom van het leven die soms heel snel kan gaan, heeft hij zich echter steeds in-gebed gevoeld.”
Bij elke nieuwe bekentenis van daders kruipen slachtoffers in een hoek. Dit is pure zelfverdediging. De herkenning is te groot, dit soort nieuws komt nooit rustig aan. Vooral niet de manier waarop Capiaus woordgebruik bangelijk aansluit bij dat van Vangheluwe. “Ik wist toen niet beter”, “een van mijn slachtoffers heeft me vergeven”, het was allemaal niet zo erg, destijds, taboe, andere tijden.
Dat de niet misbruikte mens terugschrikt voor de bekentenissen van Walter Capiau is normaal. Hij zat verdomme bijna elke avond naast hen in de sofa voor de televisie. Hij was deel van het gezin.
Dat seksueel misbruikte mensen hem zo snel mogelijk uit hun oude sofa willen, uit hun gedachten en stilletjes buiten gaan kotsen tot het over is, mag niemand verwonderen. Capiau heeft slachtoffers gemaakt en leeft in alle rust aan de kust, beschermd door verjaring.
Vangheluwe heeft verschillende slachtoffers gemaakt, maar wordt beschermd door verjaring.
Ze zouden samen eens moeten gaan wandelen, dezelfde taal spreken ze al.
En dat ze dan blijven waar ze zijn. Want niemand zit nog op hen te wachten. Capiau kan rustig het klooster bellen, hij zou niet de enige Belg zijn die daar opvang geniet.
Roel Verschueren 