Zoals vermeld in een vorige blog, gaat mijn vijfjarige dochter elke donderdag naar de voorbereiding op het lager onderwijs. Eén morgen in de week, van acht tot twaalf… and she loves it! “Vorschüle!”
Vanavond, midden het zandmannetje op Kika, roept ze dat ze haar “Hausaufgaben”, haar huiswerk nog moet maken. Ik geloof eerst mijn oren niet, vraag nog eens om bevestiging, en krijg “die moet ik zonder uitstel maken!”
Lillifee (voor)schooltas vliegt open, roze pennenzak – via de post van haar Vlaamse zus gekregen – klapt als een drieluik uiteen, tafeltje en kleine stoel bijgeschoven en daar gaat ze. Ze moet haar eigen naam vinden op een blad met alle namen van de andere kinderen in haar klas, en die een kleur geven die ze zelf graag mag.
Ik lucht op, blaas eindelijk de ingehouden adem uit. Onschuldig. Niets om een petitie over te beginnen, een parlementaire vraag over te formuleren, geen Europees Gerechtshof van de Mensenrechten in Den Haag.
Ongelooflijk vast te stellen hoe sterk ze verlangt naar iets wat ze nog niet kent, waarvan de ze draagwijdte nog niet kan inschatten, huiswerk. Ik hou toch een oogje in het zeil de komende weken. Maar feit is, ze weet dat ze een opdracht heeft meegekregen die alleen de ‘grote’ meisjes krijgen en het kan haar niet schelen wat dat is, wat het wordt, hoeveel het wordt. Blind vertrouwen en onbezoedeld verlangen.
Ze geniet het onbekende en loopt met open ogen in wat de volgende twaalf jaren haar toekomst wordt. Niet weten kan ontwapenend zijn.
Roel Verschueren 